Παγωμένο επιδόρπιο με ροδάκινα & (κάποιες αναμνήσεις & σημειώσεις)

Mε τα ροδάκινα έχω μια ιδιαίτερη σχέση, αυτό που λέμε κάρμα.

 Όχι δεν ήμουν ροδάκινο στην προηγούμενη ζωή μου, απλούστατα από μικρή κάθε καλοκαίρι βρισκόμουν ανάμεσά τους. Κάτω από την ροδακινιά, πάνω στην ροδακινιά, δίπλα στην ροδακινιά, μαζεύοντας τους καρπούς της.

Υποτίθεται, ότι βοηθούσα στο μάζεμα των ροδάκινων. Κάποιες φορές, πήγαινα μαζί με τους θείους,θείες και ξαδέλφια στο χωράφι για να μην μένω πίσω με τη γιαγιά στο σπίτι μόνη. Όμως εμένα το μόνο που μου άρεσε ήταν η διαδρομή στην πλατφόρμα του τρακτέρ και να τρώω ροδάκινα πλυμένα στο ποτάμι. Αυτά ήταν ροδάκινα!! Μοσχοβολούσαν!! Η σάρκα τους δε, τραγανή και νόστιμη, γεμάτη χυμό!!

Η καταγωγή του πατέρα μου, είναι από ένα μικρό χωριουδάκι λίγο πιο έξω ή για την ακρίβεια πιο πάνω από την Έδεσσα. Ένας καταπράσινος τόπος με πολλά τρεχούμενα νερά και απέραντες εκτάσεις με κάθε λογής καλλιέργειες. Ροδακινιές, αχλαδιές, κερασιές, καπνά, ζαχαρότευτλα και ότι άλλο μπορεί να βάλει ο νους σου.

 Εκεί λοιπόν, κάθε καλοκαίρι, δίναμε το παρόν, κάνοντας μίνι διακοπές (Ιούλιο στο χωριό-βουνό, Αύγουστο κάπου στη θάλασσα) όλη η οικογένεια ανάμεσα σε φίλους και συγγενείς και φυσικά με την γιαγιά και τον παππού. Πάμπολλες οι αναμνήσεις μου, ανάμεσα στους μεγάλους να φτιάχνω και γω μαζί τους κομπόστες μαρμελάδες και γλυκά του κουταλιού αλλά και με τα ξαδέλφια, παιχνίδια ανέμελα και άφοβα, με σκανταλιές (ακόμα και τώρα, κάθε φορά που σκεφτόμαστε με τον αδελφό μου τι κάναμε ξεκαρδιζόμαστε στα γέλια, αν και για αυτούς που επωμιζόταν τις σκανταλιές μας δεν ήταν καθόλου αστείο!!!)

 Θα σας πω μόνο αυτό. Τότε,στο χωριό οι δρόμοι ήταν χωμάτινοι και είχαν τη συνήθεια να αφήνουν τα παπούτσια τους έξω από το σπίτι για να μην το λερώνουν με λάσπες και χώματα. Το θέαμα μπροστά από την πόρτα κάθε σπιτιού με τα λογής ζευγάρια παπουτσιών ήταν δελεαστικό. Έτσι ένα μεσημέρι, την ώρα που ο κοσμάκης ησύχαζε το κορμάκι του για λίγο μέχρι να ξαναπάει στα χωράφια του, είχε την φαεινή ιδέα η ξαδέλφη μου να κάνουμε μια μικρή...ανταλλαγή παπουτσιών!!!(Εκείνη μεγάλωσε με την εικόνα αυτή και μάλλον το είχε άχτι!!). Δέν το σκεφτήκαμε και πολύ, περιπέτεια γαρ, και πιάσαμε "δουλειά" τα ξαδέλφια. Η ξαδέλφη μου με τον αδελφό της και εγώ (ήμουν και η μεγαλύτερη τρομάρα μου) με τον αδελφό μου.

 Πήραμε από ένα ζευγάρι παπούτσια ο καθένας που βρήκαμε έξω από το δικό μας σπίτι και τα πήγαμε έξω από την πόρτα του διπλανού σπιτιού. Πήραμε και από εκεί τα δικά τους, και τα πήγαμε στο πιό δίπλα και από εκεί πήραμε άλλα και τα φέραμε στο δικό μας!! Ο ιδρώτας ποτάμι αλλά το γέλιο μας...αλησμόνητο!!!!!

Δεν θα σας πω τι έγινε όταν το ανακάλυψαν... το φαντάζεστε!! Ας ήταν καλά η γιαγιά που μας έσωσε με την αγκαλιά της λέγοντας "παιδιά είναι, "λωλασιές" κάνουν για να γελούμε".

Από τότε, κάθε φορά που πηγαίναμε και λίγο πριν φτάσουμε στο χωριό, κοιτάζοντας στα μάτια τον αδελφό μου καθισμένοι στο πίσω κάθισμα του αυτοκινήτου, γελούσαμε με νόημα γιατί είχαμε φανταστεί την άφιξή μας με μία εικόνα βγαλμένη από θρίλερ!!!

{ΕΙΚΟΝΑ}: Οι καμπάνες της εκκλησιάς χτυπάνε συναγερμό...ο πρόεδρος του χωριού φωνάζει από το μικρόφωνο της κοινότητας " Χωριανοί καλυφτείτεεεεεε, έρχονται τα εγγόνια του Σαρή απ' την Αθήνααααα" !!!!! Πανικόβλητοι τρέχουν άντρες νέοι και παιδιά να σώσουν ότι προλάβουν! Οι γυναίκες φωνάζουν "μαρίίίίί τι κακό μας βρήκε!!" ενώ από το ποδοβολητό τους, μια γκρίζα σκόνη έχει απλωθεί πάνω από όλο το χωριό και καθώς ακούγονται τα μάνταλα στις πόρτες και τα παντζούρια, νομίζεις πως βρίσκεσαι σε εμπόλεμη ζώνη!!!!!!:)))

αχαχαχαχαχαχαχαχα και μόνο που τα θυμάμαι κλαίω από τα γέλια :)))))

Τι ωραία χρόνια...

Όλα αυτά, τα θυμήθηκα ενώ έτριβα στον τρίφτη τα ροδάκινα και  η μυρωδιά τους μου "ξύπνησαν" τόσες πολλές αναμνήσεις, που καμία σχέση έχουν με την σημερινή ανάρτηση. Γι'αυτό λοιπόν αφήνω κατά μέρος τις σκέψεις μου και σας παρουσιάζω το παγωμένο επιδόρπιο-παγωτό με ροδάκινα, που μπορείτε εσείς, αν θέλετε, να βάλετε όποιο άλλο φρούτο σας αρέσει.

Τα υλικά που θα χρειαστείτε είναι: 

• 250 γρ. ροδάκινα (τριμμένα)
• 500 γρ. στραγγιστό γιαούρτι
• 1 ποτήρι του νερού ζαχαρούχο γάλα (1 κουτί)
• 1 κουταλιά σούπας χυμό λεμονιού
• 1 κουταλάκι του γλυκού εκχύλισμα βανίλιας ή 2 βανίλιες σκόνη

Εκτέλεση:

Τρίβουμε στον τρίφτη  τα καθαρισμένα από την φλούδα και το κουκούτσι ροδάκινα.

Περιχύνουμε το χυμό λεμονιού στα τριμμένα ροδάκινα ανακατεύοντας ελαφρά.

Σε ένα μπολ ανακατεύουμε το γιαούρτι με το ζαχαρούχο γάλα, ρίχνοντας την βανίλια.

Ενσωματώνουμε στη συνέχεια όλα τα υλικά μαζί και βάζουμε το μείγμα σε μια μεταλλική φόρμα.

Σκεπάζουμε με διαφανή μεμβράνη, να εφάπτεται στο μείγμα και να μην αφήνει κενά, έτσι ώστε να μην δημιουργηθούν κρύσταλλοι καθώς παγώνει.

Το βάζουμε στην κατάψυξη για 4 ώρες, ανακατεύοντας κάθε 20 με 30 λεπτά για να μείνει αφράτο το παγωτό μας.

Σερβίρισμα:
Μπορείτε να το σερβίρετε με ζαχαρωτά καραμελάκια (εγώ χρησιμοποίησα καραμελάκια με γεύση ροδάκινου σε σχήμα πεταλούδας).
Σερβίρετέ το ακόμα με ένα ροδάκινο κομπόστα ή ακόμα καλύτερα με γλυκό του κουταλιού ροδάκινο και λίγο από το σιρόπι του.
Με τον τελευταίο τρόπο το σερβίρει η μαμά μου και το απογειώνει!!!

Σημείωση:
Το παγωμένο αυτό επιδόρπιο-παγωτό, το είδα σε πολλά περιοδικά φέτος και blogs.
Έχει γίνει μόδα κάθε τι που είναι απλό, φτηνό αλλά γευστικότατο και συνάμα μαμαδίστικο.
Λογικά πρέπει να είναι γνώριμο γλυκό σε πολλούς από εμάς μια και τα υλικά του, βρίσκονταν στα σπίτια των μαμάδων και των γιαγιάδων μας. Θυμάμαι την μητέρα μου να μας το φτιάχνει τα καλοκαίρια όπου κι αν παραθερίζαμε και το απολαμβάναμε με τον αδελφό μου κάτω από τις μεγάλες μουριές, μετά τον μεσημεριανό μας ύπνο. Ήταν το καλύτερο τονωτικό για να συνεχίσουμε τη μέρα.
Παρόλα αυτά, μόδα ή όχι, με λεφτά ή χωρίς, παραμένουν σταθερές αξίες ότι κι αν φτιάχνετε στο σπίτι.

Με το παγωτό μου πάνω στο σεμεδάκι από τα πολλά τις γιαγιάς μου, σας εύχομαι καλή επιτυχία αν επιλέξετε να το φτιάξετε και ένα δροσερό καλοκαίρι!!!


Ε.Κ. ♥