Δεν θυμάμαι γιορτή του Αγίου Δημητρίου να πέρασε ποτέ, χωρίς χρυσάνθεμα στο σπίτι -κίτρινα και λευκά, αυτά είναι τα αγαπημένα του πατέρα μου- να στολίζουν τα βάζα του σπιτιού μας. Τότε, τα παράγγελνε ο πατέρας μου στον ανθοπώλη της γειτονιάς από την παραμονή και την επομένη πρωί-πρωί ήταν στην αγκαλιά της μητέρας μου." Κεφαλάτα" τα έλεγαν και ήταν τεράστια τα άνθη τους σαν δυο γροθιές ενωμένες το καθ' ένα, μα δεν υπάρχουν πια... όχι πάντως στην Αθήνα.
Το σπίτι μοσχοβολούσε δροσιά από την καθαριότητα. Οι λευκές κουρτίνες, τα σεμεδάκια της γιαγιάς, τα λινά τραπεζομάντιλα, ακόμα και το παρκέ που κάναμε μαζί με τη μητέρα μου για να γυαλίσει το μωσαικό "χορεύοντας" πάνω στα μάλλινα πατάκια...και στην ταράτσα του σπιτιού πάντα, μέχρι και σήμερα, η σημαία με τον λευκό σταυρό στη μέση, (η παλιά του παππού μου) τεράστια από βαμβακερό χοντρό ύφασμα, να κυματίζει σκεπάζοντας την λευκή μονοκατοικία μας...
...και μετά σειρά είχε το μαγείρεμα...
Τα ταψιά μπαινόβγαιναν στο φούρνο μέχρι αργά το απόγευμα! Ακόμα και το γλυκό, (το κυρίως, γιατί υπήρχαν τα σοκολατάκια και τα τυλιχτά στο ασημόχαρτο μέσα στις φοντανιέρες) ήταν στο μεγάλο ταψί του φούρνου...εκμέκ κανταίφι με καβουρδισμένο φυστίκι Αιγίνης...
Μετά τη περιφορά της εικόνας του Αγίου Δημητρίου, αργά το απόγευμα, όταν οι δρόμοι άνοιγαν ξανά για την κυκλοφορία, κατέφθαναν σιγά σιγά οι καλεσμένοι.
Και γέμιζε το σπίτι θείους και ξαδέλφια, και γέλια και ευχές για τους εορτάζοντες. Τον πατέρα μου (Δημήτρη) και την μητέρα μου (Δήμητρα)!!
Τώρα πια, τα χρυσάνθεμα είναι μικρότερα αλλά έχουν θέση ακόμα στα βάζα του σπιτιού πάντα στα ίδια χρώματα. Τα ταψιά έχουν λιγοστέψει, αλλά το πατρικό μου μοσχοβολάει το ίδιο...και η ίδια σημαία κυματίζει ακόμα κάθε χρόνο τέτοιες μέρες... και οι επισκέπτες γίναμε εμείς, τα παιδιά και τα εγγόνια τους. Και πάλι γέλια και ευχές...και οι αναμνήσεις που αβίαστα "έχτισαν" οι γονείς μου μεταλαμπαδεύονται στα παιδιά μου...
Τώρα προσπαθώ να "χτίσω" και εγώ αναμνήσεις για την δική μου οικογένεια. Τους το χρωστάω. Θέλω να θυμούνται με μια μυρωδιά, με μια γεύση, μικρές & μεγάλες, στιγμές της ζωής μας.
Για την γιορτή της δικής μου Δήμητρας λοιπόν, την μικρή μου κόρη...
...ξεκίνησα μέρες πριν να "χτίζω" ένα μικρό σπιτάκι, χαρούμενο, φωτεινό, με ζωηρά χρώματα και με μια γαλανόλευκη σημαία, σαν αυτή που βάζουμε και εμείς στο μπαλκόνι μας τέτοιες μέρες.
Το "έχτισα"...
...το "έβαψα"...
..και ήθελε ακόμα μια πορτούλα να τελειώσει το σπιτάκι για να μπορεί να φεύγει και να έρχεται στη βάση της, στις ρίζες της, όποτε εκείνη θα θέλει.
Ήμουν έτοιμη να βάλω το μεγάλο ξύλινο κουμπί (πάνω δεξιά), όταν θυμήθηκα κάτι που είχα διαβάσει...
Αυτό έγινε η πόρτα του μικρού σπιτιού...
Μέσα από την οικογένεια, στο σπίτι, μικρό, μεγάλο δεν έχει σημασία, εκεί ξεκινούν όλα!!
Με τεράστιες αγκαλιές, με συζητήσεις ατελείωτες, με όμορφες αλλά και άσχημες στιγμές (αλίμονο κι αυτές υπάρχουν), μα κυρίως με πολύ αγάπη!!
Αυτό ήταν το φετινό δώρο μου για εκείνη.
Ένα σπιτάκι ευτυχισμένο!!
...και είχε το σπίτι μας τα δικά της χρυσάνθεμα, στα χρώματα που η ίδια διάλεξε να γεμίσει τα βάζα μας!!
Όταν της το έδωσα ενθουσιάστηκε!!Της άρεσε πολύ!!
Τα χρώματα. τα δέντρα, το μονοπάτι...
"Μαμά, δεν μοιάζει λίγο με το σπίτι της γιαγιάς και του παππού;"
"Όχι μωρό μου, εσύ το βλέπεις έτσι...γιατί αγαπάς και σ' αγαπάνε"...
Χρόνια πολλά Δημητρούλα μου!!
Χρόνια πολλά σε όσες και όσους γιορτάζουν & να έχετε χαρούμενη Εθνική επέτειο.
Υ.Γ.
Σε αγαπώ πολύ
η μαμά σου.