Λίγες μέρες πριν, την Πέμπτη, γιόρτασα τα γενέθλιά μου με τους δικούς μου ανθρώπους, αυτούς που αγαπώ και με κάνουν να χαμογελώ, να αναπνέω, να ζω...
...Αυτούς που με προσέχουν, με συμβουλεύουν, με αφουγκράζονται, νοιάζονται...
Πέρασα ένα γιορτινό απόγευμα με αγκαλιές σφιχτές, από αυτές που σου κόβουν την ανάσα, με φιλιά γλυκά και τρυφερά, με ευχές...
Αχ αυτές οι ευχές που είναι χιλιοειπωμένες και κάθε φορά -μα κάθε φορά- μου φέρνουν δάκρυα χαράς, όπως αυτές των κοριτσιών μου...
"Μη γεράσεις μαμά", "άκου δυνατά τη μουσική", "μαμά χόρεψε κι άλλο", "συνέχισε να παίζεις μαζί μας", "συνέχισε να ονειρεύεσαι μαμά"...
..."και εμείς είμαστε εδώ μαμά, σ' αγαπάμε"
...και φυσώντας το κεράκι μου, έκανα μια ευχή, να ζω πάντα τέτοιες μικρές στιγμές που όμως είναι τόσο μεγάλες...
...όσο μεγάλες είναι και οι καρδιές των δικών μου ανθρώπων!!
"Χαράξου κάπου με οποιονδήποτε τρόπο και μετά πάλι
σβήσου με γενναιοδωρία..."
(Οδ. Ελύτης)
Με αυτή τη φράση χαραγμένη στο μυαλό μου, θα προχωρήσω, θα συνεχίσω να δίνω την καρδιά και την ψυχή μου όπου μπορώ, σε όποιον με χρειάζεται, ακόμα και στα όνειρά μου...
Γενναιόδωρα...
Ε.Κ.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου