Δευτέρα 24 Νοεμβρίου 2014

Μια "old fashion" φάτνη & το δεύτερο βιβλίο...



Η ιστορία της γέννησης του Ιησού μέσα σε μια ταπεινή φάτνη, ξαναδιαβάζεται & εξιστορείται μέσα από ένα "διαφορετικό" βιβλίο.
Ένα βιβλίο με εικόνες τρισδιάστατες, χωρίς την προσθήκη κάποιου υπολογιστή, αλλά με αντικείμενα μιας άλλης εποχής...


...και η ιστορία αρχίζει κάπως έτσι...
Τα τελευταία χρόνια η δεύτερη μανούλα μου (μητέρα του άντρα μου), άρχισε να μου χαρίζει διάφορα πράγματα από το σπίτι της, άλλα δικά της , της μαμάς της , του παππού της που ήταν ιερέας, ξέροντας πως θα τα εκτιμήσω και θα τα προσέξω για πολλά χρόνια ακόμα.
Ένα από αυτά, ήταν και αυτή η όμορφη για μένα, παλιοκαιρισμένη φάτνη της μητέρας της. Τα χρώματά της είναι ξεθωριασμένα, αχνά, μα έχουν μια λάμψη και μια αγνότητα που σου βγάζουν, λες και την είχε φτιάξει κάποιο παιδί με το φως του κεριού, ακούγοντας από κάποιον μεγαλύτερο την ιστορία της γέννησης του Θεανθρώπου!!
Το χαρτόνι έχει πια κι αυτό φθαρεί από το χρόνο που το βαραίνει και τα βοηθητικά στηρίγματα που είχε, λείπουν. Θα μπορούσα λοιπόν, αφού δεν μπορούσα να την χρησιμοποιήσω, να την αποθηκεύσω με την σειρά μου και να την βλέπω όποτε θα άνοιγα κάποιο κουτί.


Στόλιζα το δέντρο μας και ήρθε η ώρα να τοποθετήσω την φάτνη που έχουμε. Μια μεγάλη ξύλινη φάτνη, με πορσελάνινες φιγούρες που την πλαισιώνει ένα χωριό με σπιτάκια και ανθρώπους, με ζώα, δέντρα και πολύ-πολύ χιόνι.
...και πρίν το καταλάβω, άρχισα να ασχολούμαι με την συναρμολογούμενη φάτνη της πεθεράς μου...
(Μην με ρωτήσετε γιατί...αλλά από την προηγούμενη χρονιά, είναι σαν να γυρίζω τον χρόνο πίσω και να προσπαθώ να δώσω ξανά ζωή σε πράγματα που ήταν αποθηκευμένα...)


Έτσι λοιπόν, κρατώντας τα  χαρτονένια κομμάτια της και μην μπορώντας να την σταθεροποιήσω κάτω από το δέντρο, σκέφτηκα το δεύτερο βιβλίο που είχα βρει.
Χωρίς δεύτερη σκέψη και με απλές κινήσεις, γύρισα τις σελίδες προς το εσωτερικό του μέρος και χωρίς κόλλες, χωρίς τσακίσματα , έγινε μια ανοιχτή βεντάλια και θήκη ταυτόχρονα για να κρατήσει την κάθε χαρτονένια φιγούρα.
Πρώτα την Παναγία με τον μικρό Χριστό και τον Ιωσήφ, ύστερα έναν βοσκό με το αρνάκι του, κι άλλο αρνάκι μόνο του αυτή την φορά και ακόμα ένα βοσκό που προσκυνά...



... ένα ζωάκι πιο 'κει, ένα αγγελάκι, δαντέλες και μερικά κλαράκια τούγιας από την γλάστρα μου.
Και η φάτνη έλαμψε!!!
Ξαναπήρε ζωή!!!
Περίμενε αρκετά χρόνια αυτή τη στιγμή...ίσως όχι στο δικό μου σπίτι...αλλά εδώ, τα πάντα έχουν την σημασία τους, τα πάντα για κάποιο λόγο γίνονται κι ας μη το ξέρω. Αν κάτι πια γνωρίζω, είναι, πως κάθε Χριστούγεννα είναι ξεχωριστά, με πολύ ή λίγο κόπο, με πολλά ή λίγα πράγματα, αλλά ποτέ μα ποτέ χωρίς ένα δάκρυ ευτυχίας κι αγαλλίασης που προκύπτουν από το μέγιστο συναίσθημα... την ΑΓΑΠΗ!!!






Το δέντρο ολοκληρώθηκε (θα σας το δείξω σε επόμενη ανάρτηση).
Μοιάζει σαν να ξεπήδησε από παλιά card postal. Τα βλέμματα όμως όλων, είναι στραμμένα στον Χριστό που Γεννιέται κάτω από τα καταπράσινα κλαδιά του...

{{Καλήν εσπέρα αγαπημένοι...}}

Καλή εβδομάδα!!!

Ε.Κ.

12 σχόλια:

  1. Καλησπέρα Ελένη!! Πολύ όμορφη και απλή! Οπως ταιριάζει στη Φάτνη του Χριστού!! Να είσαι καλά!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Έτσι νομίζω και εγώ Ειρήνη μου. Η γέννησή Του είναι αυτή που καθορίζει τα Χριστούγεννα!!!!
      Τα υπόλοιπα που..."λάμπουν", είναι μέρος της γιορτής που θέλουμε να ζήσουμε τις μέρες αυτές...

      Καλή σου μέρα & καλή συνέχεια σε ότι κάνεις!!!!:))

      Διαγραφή
  2. Καλησπέρα Ελένη!! Έχεις δίκιο μερικά από τα παλιά πράγματα που έχουν οι γιαγιάδες, μαμάδες, θείες έχουν μια μοναδική αγνότητα. Η φάτνη έγινε υπέροχη... και μοιάζει βγαλμένη από τα παραμύθια!
    Καλή σου μέρα!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Συμφωνώ!!
      Έχουν μεγάλη συναισθηματική αξία ότι σου δίνεται από αγαπημένα πρόσωπα Κική μου!!!
      Σε ευχαριστώ πολύ για τα καλά σου λόγια & χαίρομαι που σου άρεσε η φάτνη μου!!

      Καλή ημέρα να έχεις & εσύ κοπέλα μου!!:))

      Διαγραφή
  3. Τέτοια είναι τα αντικείμενα που ονομάζονται κειμήλια και εσύ, Ελένη, όντως έδωσες στην φάτνη το μέγιστο συναίσθημα και την θέση που τής αρμόζει στο Χριστουγεννιάτικο σπιτικό σου.
    Την καλημέρα μου :*

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Ήθελα τόσο πολύ να την βλέπω από την στιγμή που ήρθε στα χέρια μου, γιατί μου άρεσε...κάτι μου δημιουργούσε και νομίζω πως τελικά βρήκε τη θέση της όπως και εσύ είπες Δήμητρά μου, έστω για τις μέρες αυτές...

      Καλό σου βράδυ και πολλά φιλιά :))

      Διαγραφή
  4. Πόση έμπνευση πια! Φάτνη σε βιβλίο και έτσι κατασκευασμένη; Πάει για pinαρισμα ως η πιο πρωτότυπη φάτνη ever!!! Φιλιά και καλημέρα Ελένη μου :)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Ωωωω, σε ευχαριστώ πολύ-πολύ Χριστίνα μου!!!!!!!
      Χαίρομαι που σου άρεσε!!
      Στην αρχή νόμιζα πως την έκανα να μοιάζει παιδική, όμως τώρα κάτω από το δέντρο, το όλο σύνολο είναι ταιριαστό και ρετρό!!

      Πολλά φιλάκια & από εμένα!!!!:))

      Διαγραφή
  5. Νομίζω οτι όταν κανεις κάτι "αγκαλιάζοντας" το με αγάπη φωτίζει απο μόνο του και μένει πάντα ξεχωριστό Ελένη μου....την καλησπέρα μου!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Σωστό κι αυτό Μαράκι μου!!
      Με την αγάπη δίνεις ζωή & λάμψη σε όλα γύρω σου!!
      Και το καλύτερο;Σου το ανταποδίδει!!!!!!

      Καλό σου βράδυ κοπέλα μου:))

      Διαγραφή
  6. Ελένη μου χάρηκα που ξαναέδωσες ζωή στην παλιά φάτνη με τον καλύτερο τρόπο!!! Η φάτνη μου θύμισε κάποια παρόμοια που είχε η γιαγιά μου και μου ήρθαν στο νου στιγμές γλυκές γεμάτες αγάπη. Αυτή η αγάπη βγαίνει και μέσα από όσα κάνεις με τόσο μεράκι. Πολλά φιλιά και περιμένω με ανυπομονησία να δω μαζί με τη φάτνη και το δέντρο.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  7. Δεν ξέρω πως μου ξέφυγε αυτή η ανάρτηση.... Το θέμα φάτνη βασανίζει και εμένα χρόνια τώρα!!
    Εσύ όμως Ελένη μου το απογείωσες το θέμα!! Θα ήθελα να είχα τις μισές ιδέες από αυτές που σου έρχονται :)))
    Νομίζω πως η πεθερά σου ήξερε που την εμπιστευόταν και ποιος θα της έδινε ξανά ζωή!
    Πραγματικά δεν έχω λόγια από το όλο στήσιμο!!! Απίστευτο!!

    ΑπάντησηΔιαγραφή